Меѓу 1947 и 1948 Мерло-Понти држи курс насловен Единството на душата и на телото кај Малбранш, Биран и Бергсон [L’union de l’âme et du corps chez Malebranche, Biran et Bergson]. Во него, тој ќе предложи неколку своеобразни толкувања на решенијата на прашањето за можното општење на душата и телото понудени од овие автори. Една од точките на кои тој настојува на повеќе од еден наврат е разликата меѓу сфаќањето на единството на душата и на телото кај Декарт – за кого тоа единствено може да се дофати на така што, напросто, ќе живееме, односно, ќе го доживееме – и кај Малбранш – за кого тоа единствено може да се познае преку Бога. Наспроти Декарт, за Малбранш гледа на единството на душата и телото како на нешто кое е осветлено однадвор преку врската на душата со Бог. Според она што овој труд ќе се обиде да го докаже, ваквата разлика потсетува на онаа меѓу сфаќањето за снагата [Leib, chair, corps propre, corps phénoménologique...] – која не е ништо друго од феноменолошкиот начин на поимање на единството на душата и на телото, поточно, на свеста како вотелотворена – кај Хусерл и кај самиот Мерло-Понти. (Between 1947 and 1948, Merleau-Ponty gave a course titled The incarnate subject: Malebranche, Biran and Bergson on the union of body and soul [L’union de l’âme et du corps chez Malebranche, Biran et Bergson]. In it, he offers several original interpretations of the solutions to the question of possible communication between body and soul proposed by these authors. One of the points he underlines on more than one occasion is the difference between Descartes’ and Malbranche’s understanding of the union of body and soul. Whereas for Descartes, this union can only be grasped through life, that is, through a lived experience, for Malbranche, it can only be known via God. Unlike Descartes, Malbranche views the union of body and soul as something that is illuminated from without, by the soul’s relationship with God. According to what this paper will attempt to demonstrate, such a difference is reminiscent of the one between Husserl’s and Merleau-Ponty’s understandig of flesh [Leib, chair, corps propre, corps phénoménologique...], which is nothing other than the phenomenological manner of coceiving the union of body and soul, i.e., incarnate consciousness.)